Alex den Ouden dook op uit het niets om een lang lichtspoor uit te rollen. Tot alle schrik bleek een deel van dit spoor "zo maar" defunct te zijn.
In een performance gebeuren nu eenmaal vaak "zo maar" de ergste dingen. Enkele pogingen het spoor (weer) tot leven te wekken, mislukten schromelijk. Aarzelend, met verdriet in de ogen, werd het uitrollen voortgezet.
Na completering van het werk leunde Alex desondanks na gedane arbeid licht triomfantelijk achterover om zijn werk met trotse vaderlijke blik te aanschouwen - waarop het hele spoor prompt de geest gaf en alles donker werd.
Na enkele vergeefse pogingen bleek dat de zaak reddeloos verloren was. Traag, met hangende schouders, werd het dode spoor weer opgerold en verdween de auctor intellectualis van deze performance wederom in het niets ....
Bleef iedereen zitten met de vraag: was dit falen deel van de performance? Of gewoon toeval?
