Landart is een fascinerende kunstvorm, die enkele van de kunstenaars in deKunstClub.nl intensief beoefenen. Een probleempje is, dat veel landart-locaties op z'n zachtst gezegd, "afgelegen" zijn, met andere woorden, lastig te bereiken. Bezoekersaantallen vallen daarom nogal eens tegen. Verder is het vaak een kwestie van sjouwen en ploeteren, want willen de ingrepen in een landschap werken, dan moeten ze niet te kleinschalig zijn. Landart-isten zijn vaak exuberante extravagante kunstenaars.
Landart op deze wijze past fysiek niet in de beschikbare ruimte van deKunstClub.nl. Zo werd het plan geboren, op de binnenplaats een (eigen) Landschap in te richten als een soort proeftuin met (kleinschaliger) landart.
Zoals bij ons gebruikelijk, groeide dit project snel uit. Negen kunstenaars hebben hun bijdrage geleverd.
Enkele beelden uit de beginfase, toen het Landschap nog tamelijk maagdelijk was. Klei (uit de Dommel), zand en sintels vormen de ondergrond. We spreken over een oppervlak van een 20 m².
Verspreid in het Landschap liggen objecten, voorwerpen die zich niet in een oogopslag laten duiden. Oud roest, keramiek (gebakken van eigenhandig uit de Dommel gegraven klei), verrottend hout, betonpuin, .... Het zou een post-apocaliptisch landschap kunnen zijn, de schamele resten van een uitgestorven en verloren gegane beschaving.
Het Landschap onderging in het eerste jaar van zijn bestaan vele (natuurlijke) veranderingen. Er groeide een woud aan onkruid op; het onkruid is met de komst van de winter weer verdwenen. De materiële resten zijn verder verweerd, gedeeltelijk onder het zand verdwenen, gebroken, weggewaaid in een storm. Na het tweede jaar is het Landschap geruimd. Stiekum zijn er toch nog een paar van de keramiekjes in een doosje bewaard, vergeten in een hoekje in Ruimte 3. Net zoals dat gebeurt met echte archeologische vondsten in de realiteit van alledag.
Fotograaf Gertjan Laurenssen haalde hier zijn hart op. Hij rapporteert:
Grotwoningen van een verloren gegane beschaving in de buurt van een oude mijn
Het archeologische Zeelster-team heeft een groot deel van de verborgen stad blootgelegd. Op de binnenplaatsen van de kasbah-achtige woningen zijn bijzondere vloeren van keramisch materiaal gevonden.
De klei uit het Dommeldal was vanwege z'n ijzerrijkheid prachtig oranjerood stokend. Die eigenschap hebben we gebruikt bij ons project "Het Landschap". Tegelijkertijd besloten we om voor dat project Dommel-papier-klei te gebruiken in plaats van pure Dommelklei. Daartoe werd een 40% papiervezel door de Dommelklei gekneed. Het resultaat was een klei die redelijk maar niet echt perfect vormbaar was. Uiteraard ging het ons er vooral ook om dat we ervaring opdeden met het maken en stoken van papierklei. Mechansche eigenschappen en vormbaarheid stonden niet voorop.
Geknede objecten voor "Het Landschap" liggen te drogen
Een selectie van deze objecten na het drogen, in de over geladen klaar voor het stoken
Enkele van de gemaakte objecten na het stoken. De versieringen van de plaatjes rechts zijn allemaal op de klassieke wijze gemaakt, er is geen glazuur aan te pas gekomen.
Kort nadat het Landschap werd geschapen, inspireerde het Fritz-Jakob Leutenberg tot een tweetal schilderijen.
Kort voor de apocalips ....
.... en na de apocalips ....
Deze twee schilderijen zetten op hun beurt Reepke aan het dichten:
Het gonst in mijn hoofd
met terugwerkende kracht
knagend brandend leeg
Andere dichters ontbraken de woorden, zij hielden het bij beelden.
(foto's Eva Libra)
